Surinamers. Een kleurrijk pallet van mensen. Hindoestanen,Creolen,Javanen of Chinezen…. Iedereen maakt deel uit van dit uniek land.30 jaar jong. 30 jaar rijk. Een heerlijke cocktail met een mix van mensen. Zelfs de fietsende,blanke stagiaire maakt deel uit van dit ras.
Een werknemer van Dennis trouwt dit weekend. 9 dames zijn uitgenodigd op een javaans trouwfeest.
Sherida,onze nieuwe moederkloek,wil dat we er piekfijn uitzien. Gestommel in de hoogestraat 73. 9 meisjes maken zich schoon. De doucheknop piept,de fohn blaast en de vloer kraakt. 9 dames lopen van boven naar beneden om er piekfijn uit te zien. ‘Ze gaan allemaal naar jullie kijken hoor!’ waarschuwt Sherida ons. Spannend. Zou het echt zo zijn? We gaan toch niet bekeken worden als apen in een dierentuin?
In een hobbelig straatje parkeert sherida haar auto. Uistappen. Het regent. Met onze jasjes boven ons hoofd proberen we een poging tot het droog houden van ons net opgemaakt kapsel. Gaten vol plassen en modder. Slip. Schuif. Terug in evenwicht. Daar lag ik bijna. Mijn wit kleed bijna zwart.Het zou geen zicht zijn. Mijn eerste trouwfeest,helemaal onder de modder. Ik kon me het scenario al helemaal inbeelden.
Een boog van vlaggen en ballonnen verwelkomt ons. Een huis in de ietwat rustigere buitenwijk van Paramaribo. Het is een thuisfeestje. Tenten voor het huis. Plastieken tuinstoelen aan lange tafels. Het bruidspaar in een hoek van de tent met een altaar vol cadeau’s en sierrijke slingers. De vrouw heeft een bol buikje. Een simpel kleedje. Ze is in verwachting. Haar man staat haar trouw bij. Felicitaties van Dennis en Sherida. 9 dames volgen in de rij. Het is inderdaad zo. Iedereen kijkt naar ons. 9 blanken op een trouwfeest. Heeft Dennis 9 dochters? Ik zie de blikken denken.
Een geïmproviseerde tafel wordt voor ons bijgeschoven. Blauwe tuinstoelen schuiven samen met een wit papieren tafellaken aan. 9 dames zetten zich keurig neer. Met Dennis en Sherida aan het hoofd van de tafel. Eten uit isomobakjes met plastiek vorken en messen. Ik dacht dat we borden kregen? Surinamers houden blijkbaar niet echt van afwassen.
In het piepschuimen bakje vinden typische lekkernijen de weg naar onze neus. Alles eten is verplicht. Weigeren is doodzonde én een belediging voor de gastheer en –vrouw.
In tegenstelling tot wat mama mij vroeger leerde. Hier is het onbeleefd om te weigeren.
Ik vrees de kilo’s. Mijn lijn hoopt in gedachten op niet te veel bezoekjes. Want hier moet je van alles eten. Als je het niet eet,dan neem je het mee naar huis.
De bruidstaart wordt aangesneden en vuurwerk wordt afgestoken. Het klinkt verschrikkelijk luid. Meer lawaai dan vuur. Een applaus op het einde. Een Javaan die voor de oude mensen in het Sranan Tongo een speech geeft.
Zuid-amerikaanse muziek komen mijn oren tegemoed. Heerlijk. Alle meisjes zitten op de puntjes van hun stoel. We willen dansen. Sherida tikt ons zachtjes op de schouder. Liever niet. Er is een sterfgeval in de buurt. Uit respect dansen we daarom niet.
De oudere mensen lijken meer belang te hechten aan deze traditie. Jonge javanen draaien toch wel luid de muziek. Stiekem dansen ze. Wij durven niet. Uit respect.
Elf uur in de avond. Een waterval van regendruppels gonst van het dak af. We moeten naar huis. We willen nog niet. De regen houdt ons noodgedwongen nog even op. Toch moeten we gaan. Het is de tijd. Iedereen vertrekt.
Zwarte plastiek zakjes als hoofddeksel. Een grappig zicht,zo’n kleine vuilniszak op je hoofd. Fotoshoot. Foto’s van plastiek zakjes op ons hoofd. We lijken wel op een nieuwe uitvinding van de smurfen.
De jonge javanen juichen mee. Ze profiteren van de gelegenheid om ook op de foto te mogen staan.
Tijd om te gaan. Een kleurrijke paraplu boven onze Dennis en Sherida hun hoofd. Het is mooi om die twee samen te zien. Ze rennen naar de auto. Door een stort van regen. Om hun meisjes keurig en droog voor de ingang van het feest op te kunnen pikken.
We rennen voor nog een korte afstand door de regen. Met nieuwe geïmproviseerde hoofddeksel op ons hoofd. Instappen. De autodeur klapt dicht.
Sherida voert ons naar huis door een regenbui waar België u tegen kan zeggen. Regendruppels zingen mee met een auto die heen en weer schut van nog een nagenietend zangkoor dat giert van plezier. Sherida leert mij wat nieuwe Surinaamse woorden.
In het Sranan Tongo ‘alles goed’ vragen en zeggen dat het goed gaat. ‘Ae go?’ ‘Boen!’
Mijn woordenschat sranan tongo is ondertussen al heel wat rijker. Met deze mooie zin als een echte srananman ontcijfer ik het gevoel voor het hart dat ik Suriname toedraag:
‘Mi lobe Sranan!’
Alla sumani in Sranan,
Brasa,
Lize –x-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten